Üç Öğretmen Bir Öğrenci

İlkokul öğretmenim

Ankara’da Yüksel Caddesi’nde Mimar Kemal İlkokuluna gidiyordum. Öğretmenim Nermin hanımdı. O zaman bilemezdim tabii ama sonradan onun kadar kaliteli bir öğretmenden ders aldığım için ne kadar şanslı olduğumu çok düşündüm. Düzgün Türkçesi, saygıyla sevgiyi bir arada uyandıran otoritesi ve bize bir şeyler öğretebilmek için çırpınışını o zaman değilse de sonradan çok takdir ettim.  

Bir gün sınıfta yaptığım bir serserilikten dolayı bana çok kızmış ve o kızgınlıkla annemi görmek istediğini söylemişti. Bizim sınıfta bir akrabamızın kızı vardı. Benim niyetim anneme bir şey söylemeyip Nermin hanımın o konuyu unutmasını beklemekti. Yani olayı zamana yayarak unutulmaya terk edecektim. Ne var ki bizim akraba kızı yemeyip içmeyip anneme gidip “teyzeciğim öğretmen sizinle Mahfi hakkında görüşmek istiyor” deyince benim zamana yayma yaklaşımım çökmüş oldu. Annem bu durumu kendisinden gizlediğim için bana kızdı ama babama söylemedi. Bu gibi durumlarda beni hep korumaya alırdı.

Ertesi gün annem de benimle birlikte geldi okula. Ders başlamadan önce öğretmenler odasına gitti ve Nermim hanımla görüştü. Ben dışarıda heyecanla sonucu bekliyordum. Kafamda hep annemin öğretmenin şikayetini babama söylemesini önlemek için neler yapabileceğimi kurguluyordum. Biraz sonra annem dışarı çıkınca hemen yanına koştum ve “Ne diyor?” diye sordum. “Hiç” dedi “Ben sizi çağırtmadım ama madem geldiniz size bir çay ikram edeyim dedi birer çay içip biraz sohbet ettik o kadar. Galiba bizim kız yanlış anlamış” dedi. Şaşkınlık içindeydim ama bu şaşkınlığımı belli etmeyip “Ben size bir şey yok demedim mi” der gibi bir havaya büründüm.  Demek ki sınıfta bana söylediği sözleri bir anlık kızgınlıkla söylemişti ve hatırlamıyordu bile. Çocuk aklımla onu düşündüm ve Nermin hanımın gösterdiği büyüklüğü bir kenara yazdım.

Lise müdür yardımcısı ve edebiyat öğretmenim

Mimar Kemal Ortaokulu birinci sınıftan itibaren matematik ve fen derslerinden sıkıntım olmaya başladı. Bu sıkıntı liseyi bitirene kadar sürdü. Her yıl 2 – 3 dersten ikmale kalıyordum. Bunlardan birisi mutlaka matematik oluyordu. Her yaz özel dersler alıyor ve ancak öyle geçiyordum sınıfı. Babam hem ablamın hem de benim kolej giderimi karşılayamayacağı için beni devlet okuluna göndermişti ama sonuçta özel derslerin parası da kolej ücretine yakın tutmaya başlamıştı.

Lise 1’de üç dersten ikmale kalmıştım: Coğrafya, kimya, geometri. Coğrafya hocası kurtarma sözlüsü yapacaktı. 20 – 30 sayfalık bir bölüm vermişti çalışmamız için. Benim o gün futbol maçım vardı. Hiç çalışmadım ve zayıf alarak ikmale kaldım. Bütün yaz zehir oldu. Herkes futbol oynuyor, ben ders çalışıyordum. Aslında pek de çalışmıyor, çalışıyor gibi yapıyordum. İkmal sınavlarına girdim peş peşe. Coğrafyadan 6 alıp geçmiştim. Geometriden 2 almış ve kalmıştım. Kimya sınavının sonucunu öğrenmeme gerek bile yoktu. Çünkü geçmiş olsam da fark etmiyordu. Nasıl olsa sınıfta kalmıştım. Babam hiç kızmadı. Oysa zayıf aldığımda çok kızardı. Bana uzun uzun moral verdi: “Bu sana ders olsun” dedi.

Gerçekten de sınıfta kalmak bana ders olmuştu. Daha okul açılmadan başladım çalışmaya. Okul açıldı. Tekrar lise bire gitmek ağırıma gitmişti. Bütün sınıf arkadaşlarım ikiye gidiyordu. Benimle beraber, Karaköseli olduğu için Karaköse adını taktığım bir arkadaşım aynı sınıfa tekrar gidiyorduk. Deli gibi ders çalışıyordum. Hocalar daha konuyu işlemeden ben çalışıp hazırlanıyordum. Okullar açılalı on gün olmuştu ki Milli Eğitim Bakanlığı tek dersten sınıfta kalanlar için bir sınav hakkı daha tanıdı. Sınavlar bir hafta sonra yapılacaktı. Ben sevinemedim bile. Çünkü kimyadan geçip geçmediğimi bilmiyordum.

Notların olduğu dosya müdür yardımcısı Faruk beydeydi. Faruk bey, beden eğitimi öğretmeniydi. Boks yaptığı için adı boksör Faruk’a çıkmıştı. Çok sert bir adamdı. Olur olmaz şeylerde dayak atardı. Herkes korkardı. Çekinerek gittim odasına ve durumumu anlattım. Faruk bey masasından fırladığı gibi yanıma gelip iki tokat attı bana “Defol” dedi “Senin gibi notunu bile öğrenmemiş laubali bir adamın sınıfta kalması gerekir.” Ne kadar yalvarıp yakardıysam da fayda etmedi, kimya notumu öğrenemedim. Babama ne anlatacaktım şimdi ben. Üzgün bir şekilde yürürken edebiyat öğretmenim Enise hanımla karşılaştım. Edebiyat ve Kompozisyon notlarım iyiydi. Beni severdi. Ne olduğunu sordu ben de anlattım. “Gel benimle” dedi. Gittik Faruk beye. Faruk bey, Enise hanımın ricasını kıramadı dosyayı açtı. Ben içimden bildiğim bütün duaları tekrarlıyordum ki geçer not almış olayım diye. Yoksa Faruk beyden bir dayak daha yemem kaçınılmaz görünüyordu. Faruk bey “6 alıp geçmişsin” dedi. “Git şimdi bir haftada geometriyi halletmeye bak. Sonuca ben bizzat bakacağım. Geçemezsen yandın.”

Hemen eve gidip müjdeyi verdim. Babam çaresiz bana geometri hocası tutup yine özel ders aldırdı. Özel dersin saati 20 liraydı. Sonuçta geometriden de 6 alıp geçtim sınıfı. Ve tabii geçer geçmez ders çalışmayı derhal bırakıp tekrar futbolun sihirli çağrısına uydum. Babam zaman zaman anneme “bu çocuğu liseden alıp ta meslek okuluna mı versek” derdi. Annem karşı çıkardı ama her veli toplantısında benim notlarımı gördükten sonra o da aynı düşünceye kapılmaktan kendini alamazdı.

(Bu ikinci öykü Light Günlük (Remzi Kitabevi yayını) adlı kitabımdan alınmıştır.)

Bütün öğretmenlerimizin öğretmenler günü kutlu olsun.