Bir Korku Öyküsü


Edgar Allan Poe’nun öyküleriyle bir seri katili buluşturan ve adını Poe’nun ünlü şiirinden alan Kuzgun adlı filmi izleyince 16.01.2000 de Radikal’de yayımlanmış aşağıya aldığım yazım takıldı aklıma (Bu arada Kuzgun filmini özellikle Poe öykülerini beğenenlere ve gerilim filmlerini sevenlere öneririm.)

İstanbul, yazları güzel, kışları tuhaf bir kent. Kışın hava kararıp ta el ayak çekilince kentin kalabalık olmayan yöreleri gizemli ve ürpertici bir görünüme bürünüyor. Hele Sarıyer tepelerinde bir yerlerde oturuyor da vadiye bakıyorsanız bu duygu çok daha fazla egemen oluyor. Karadeniz’den Boğaz’a doğru rüzgar esmeye başladığı zaman öyle uğultular oluşuyor ki, içinizin ürpermemesi mümkün değil. En iyisi öyle havalarda başka bir yerde olmak. Ama eğer gidecek yeriniz yok ta evdeyseniz yarı korku yarı ürperti içinde, rüzgarın sesini duymamak için müziğin sesini açıp, oturmaya çalışacaksınız. Öyle bir gecede yapılacak en büyük hata televizyonda korku filmi izlemek ya da bir korku öyküsü okumak. Rüzgar öyle efektler yaratıyor ki filmin ya da öykünün içindeymiş gibi oluyorsunuz.

Bazan ister istemez bir korku filmini videonuzun yuvasına itiyor ya da bir korku öyküsünü elinize alıyorsunuz. Edgar Allan Poe’nun bir öyküsü ya da bu tür öykülerden esinlenmiş bir senaryo üzerine kurulu bir Alfred Hitchkok filmi. Poe, benim en sevdiğim yazarlardan birisi. Yazdıkları hayal gücüne dayalı ve çoğu sembolik konular üzerine kurulu öyküler. Kiminde kesik bir elin, kendisini kesen kişinin peşine düşüşü ile vicdan azabını; kiminde evi içindekileriyle saran devasa bitkilerle bugünkü anlamda çevrenin intikam alışını; ya da son istasyonu cehennem olan bir trendeki yolcuların tarot falına bakan bir yabancının kişiliğinde yaşamla ölüm arasındaki gidiş gelişlerini sembolize eden öyküler. Hepsi, bir an önce uyanmayı istediğiniz bir kabus gibi.

Poe’nun öykülerinden yola çıkarak İstanbul’u tanımlamaya çalıştığım yok. Benimki yalnızca tepede bir yerlerdeki rüzgarların uğultusunun etkisi üzerine düşünmek. Geçen akşam, Hitchkok’un bir dizi korku öyküsünden oluşan bir kasetini izledim. Kasetin bir bölümünü izledikten sonra sigara içmek için dışarı çıkıp oturduğum sitenin yollarında yürüdüm. Rüzgar öylesine güçlü ve etkileyiciydi ki soğuk ta içime işliyordu. İçeri girdiğimde nasıl olup ta havalanıp uçmadığıma hala şaşıyordum. İçimi ısıtmak amacıyla bir kadeh konyak içmeye karar verdim. Koltuğuma oturdum, müzik setine Pink Floyd’un The Wall’ını koydum. Aslında niyetim Another Brick in the Wall adlı parçayı dinlemek ama tembellikten olsa gerek tümünü dinlemeye başladım. Bir yandan da Edgar Allan Poe’nun öykülerinden derlenmiş “Gizem ve Hayalgücü Üzerine Öyküler” adlı kitaptan bölümler okuyorum. Birden elektrikler gitti. Ama müzik çalmaya devam ediyor. Kalkmaya çalıştım ama kalkamadım. İnanılmaz bir şey. Sanki koltuğa bağlanmış gibiydim. Kendi kendime “Kalksana” diyorum ama olanaksız. Biraz sonra renkli ışıklar uçuşmaya başladı etrafımda. Pink Floyd’un sesi giderek yükseliyor. Sanki bana bağırıyor ya da emirler vermeye çalışıyormuş gibi. Bütün geceyi koltukta yarı uyuyarak yarı üşüyüp uyanarak geçirmişim. 

Sarıyer’in rüzgarı, Alfred Hitchkok’un filmleri, Edgar Allan Poe’nun korku öyküleri ve Pink Floyd. Bunları kesinlikle aç karnına içilmiş konyakla bir araya getirmemek gerektiğine, ertesi sabah, prizlerin değil de yalnızca elektrik düğmelerinin bağlı olduğu sigortayı değiştirdikten ve müzik setimde karanlıkta çok belirginleşen renkli ışıkların varlığını fark ettikten sonra karar verdim.

Yorumlar

  1. hocam çok güzel bir yazı olmuş gene elinize sağlık:)

    YanıtlaSil
  2. İnsanların geneli ruhlarını kaybediyorlar gibi geliyor bana. Artık aşklar bile eskisi gibi değil hiçbir "an" ı ve anıyı değerli hale getiremiyoruz. Yaşamdan keyif almayı beceremiyoruz. Üstüne de hayatın bazı zorluklarını yaşayınca depresyonda buluyoruz kendimizi. Kimi görsem etrafımda depresyonda. Depresyona girmeyi ve depresyonu sürekli yaşamayı daha iyi beceriyoruz. Şimdi sizin 2000 yılındaki yazdığınız yazı ki zaten tarih vermeseydiniz de müzik seti ele veriyor yıllarını. Şimdi yıl 2012 depresyonda olan bazı arkadaşlarımı düşünüyorum sizin yerinizde bugün olsaydı ne yaparlardı diye, İyi veya beğenebileceği bir yazar bulmak yerine arkadaşlarının durum güncellemelerini okur, herkes çok mutluymuş rolünü oynadığı için birbirlerini görünce daha da mutsuz olurlardı. Esen rüzgarda yağan yağmurda bozulacak saçlarını, akacak olan makyajlarını düşünürlerdi yine mutsuz olurlardı. Bir film seyredecek olsalar iyi bir filmin hangi unsurları olur bunu bilmedikleri için en populer filme, 7D özellikli sinemalarda izlemeye giderlerdi. 3 boyutlu gözlükler, çok açılı surround ses sistemleri, hareketli koltuklar, rüzgar ve su efektleri falan derken filmi izlerken düşünmek yerine, kola bardağına düşmüş böcek gibi çırpınıp hırpalandıkları için keyif alamayıp yine mutsuz olcaklar, en yakın arkadaşları dışında herkese, süper bir filmdi çok keyifle izledik, çok eğlendik deyip depresyonuna kaldığı yerden devam ederlerdi diye düşünüyorum. Hayat düşlerimize izin verdiğimiz ölçüde ona bakıp düşlerimizin izlerini görebildiğimiz kadar güzel. Genel olarak fazla büyütülecek bir şey yokken mutsuz hissediyorsak "an"ı değerli hale getiremiyoruz demektir. Mahfi Beyin yerinde başka biri olsaydı belki o günü hatırlamayacaktı bile, hatırlasa da üşüdüğü için şikayet edecek, koltukta uyuyakaldığı için tutulan beli için söylenecekti. Birkaç gün sonra geriye hatırlamaya değer bir şey bulamayacaktı. Böyle gözlerle görüp böyle bir düş gücüne ve anlatma becerisine sahip bir ağızdan ya da kalemden, ( ki bu son söylediğim çok önemliydi ben ağız ya da kalem diyebildim çünkü yazı bir yerde görüntüye dönmüştü.) dinlemek,okumak son derece keyif verdi.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. O kadar güzel bir yorum ki sanki ayrı bir yazı okumuş gibi oluyor insan. Evet ne yazık ki daha çok şikayet üzerine yoğunlaşan bir toplumda yaşıyoruz. Ve bu şikayet eğilimi yaratıcılık denilen yaklaşımı öldürüyor. Oysa içinde olduğumuz anı yakalamak, gözlemlemek ve yorumlamak çok şey katar düşüncemize.
      Görüşlerinizi paylaştığınız için çok teşekkür ederim.

      Sil
  3. Hocam merhaba geçen yaz Kendime Yazılar isimli kitabınızı beğenerek okudum. Kitabın Edebiyat bölümünde bir şiirden alıntı yapmıştınız ben de severek okumuştum ancak şuan şiir aklıma gelmiyor ve üniversite için şehirdışında olduğum için kitaba bakamıyorum aklıma da takıldı öğrenmem gerekiyor anlayacağınız benim için şiirin ismini paylaşabilir misiniz? Annabel Lee ya da Ömer Hayyam'ın rubaisi değildi başka hangi şiirden alıntı yapmıştınız acaba?Yanıtlarsanız sevinirim kitap üniversite kütüphanesinde yok ve tüm gün dersim olduğu için kitapçıya gitme fırsatım yok.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Annabel Lee idi. Kitabın 147. sayfasında
      Senelerce senelerce evveldi,
      Bir deniz ülkesinde,
      Yaşayan bir kız vardı, bileceksiniz,
      İsmi; Annabel Lee.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Lozan Antlaşması 2023'de Bitecek, Biz de Madenlerimizi Çıkarabileceğiz!

Konut Fiyatları Niçin Eskisi Kadar Artmıyor?

Paradan Para Kaybetme Dönemi